Co u mnie słychać? (1.12.2019)

Dziś zamiast listy przebojów wstawiam eksperymentalny wpis o pięciu utworach, które przysłowiowo „ostatnio za mną chodzą”.

Recenzja #151 Lady Gaga – „The Fame Monster” (2009)

Data wydania: 18 listopada 2009
Produkcja: różni
Gatunek: Dance-pop, Electropop

Rok po debiucie fonograficznym Lady Gagi, wytwórnia Interscope postanowiła podzielić się jeszcze ośmioma jej utworami. W zależności od wydania, „The Fame Monster” jest uznawane za EPkę, reedycję „The Fame” albo drugi studyjny album wokalistki. Tak czy inaczej, w okresie jego wydania artystka osiągnęła apogeum swojej popularności, nie tylko dzięki przebojowej muzyce, ale i kontrowersyjnym strojom. Fejm Gagi zmalał przez następne lata i ożył dopiero w zeszłym roku, gdy piosenkarka zagrała w „Narodzinach gwiazdy”.

Recenzja #150 Tim Buckley – „Blue Afternoon” (1969)

Data wydania: 24 listopada 1969
Produkcja: Tim Buckley
Gatunek: Folk rock, Jazz rock

Siedem miesięcy po albumie „Happy Sad” ukazało się najnowsze wydawnictwo Tima Buckley’a „Blue Afternoon”. Czwarty studyjny album barda z Los Angeles jest pierwszym samodzielnym wydawnictwem, sklejonym przeważnie z pozostałości po poprzednim albumie. W rezultacie powstała niemal bliźniacza płyta z tą różnicą, że zamiast sześciu długich kompozycji otrzymaliśmy osiem krótszych. Atmosfera ta sama – dominują leniwe kompozycje idealne na ponure popołudnie.

Recenzja #149 Jefferson Airplane – „Volunteers” (1969)

370 ALBUM WSZECH CZASÓW WEDŁUG ROLLING STONE

Data wydania: listopad 1969
Produkcja: Al Schmitt
Gatunek: Psychodeliczny rock, folk rock

Zwykle piszę o tym, że młodzież Ameryki w latach 60. żyła na ciągłym odlocie i eksplorowała swoje życie seksualne, ale też znaczna część leciała walczyć do Wietnamu, z którego większość nie wróciła żywa. Jefferson Airplane, jak przystało na zespół propagujący idee dekady flower-power nie mógł pominąć w swojej twórczości kwestii politycznych. Piąty album grupy z San Francisco jest ich najbardziej politycznym dziełem.