Recenzja #235 Florence + The Machine – „Dance Fever” (2022)

Data wydania: 13 maja 2022
Produkcja: Dave Bayley, Florence Welch, Jack Antonoff, Kid Harpoon, Doveman
Gatunek: Pop rock, Chamber pop

W 2019 po zakończeniu trasy koncertowej Florence Welch ogłosiła, że robi sobie dłuższą przerwę od muzyki. Ta przerwa od studia wcale nie trwała długo, a jednak świat się zmienił przez te trzy lata. Pandemia oraz izolacja natchnęły brytyjską artystkę o mocnym głosie do napisania kilku wierszy, które przerodziły się w piosenki. Pochłonął ją też taniec, który okazał się być lekiem na lęki i złe samopoczucie. Kiedyś śpiewała, że zamierza „zapić się na śmierć”, dzisiaj śpiewa, że zamierza „zatańczyć się na śmierć”. Refleksje na temat zarazy i tańca zaowocowały piątym wydawnictwem Welch i jej zespołu pt. „Dance Fever”.

Recenzja #234 Moby – „18” (2002)

Data wydania: 13 maja 2002
Produkcja: Moby
Gatunek: Downtempo

Niespodziewany sukces albumu „Play” sprawił, że Richard Melville Hall stał się globalną gwiazdą muzyki elektronicznej, chociaż jeszcze jakiś czas temu grał na rave’ach albo z marnym skutkiem próbował swoich sił jako wykonawca punk rocka. Nagranie następcy „Play” było tylko kwestią czasu, czasu który wypadł przed i po 11 września 2001 (także dzień urodzin Moby’ego). Piąty studyjny album artysty pojawił się na sklepowych półkach w maju 2002; ponownie znalazło się 18 utworów i stąd właśnie tytuł wydawnictwa. Ciężko się słucha albumów muzyków, według których 18 utworów to optymalna liczba, nie mniej „Osiemnastce” Moby’ego warto dać szansę.

Recenzja #233 Wilki – „Wilki” (1992)

Data wydania: 8 maja 1992
Produkcja: Leszek Kamiński, Robert Gawliński
Gatunek: Alternatywny rock

Słysząc nazwę zespołu Wilki większość z pewnością zanuci „Baśkę”, „Bohemę” czy inny przebój sprzed 15 lat, który do dziś leci w najpopularniejszych polskich radiostacjach. Trzydzieści lat temu debiutujący zespół tworzył mało popową muzykę, ale jednocześnie mogłaby ona zagościć na antenie MTV. Pierwszy album Wilków trafił do szerokiego grona odbiorców – szacuje się, że suma legalnych i nielegalnych kopii wydawnictwa może przekroczyć milion. Jak dokładnie brzmi obchodzący swoje 30-lecie krążek?

Recenzja #232 Marina & The Diamonds – „Electra Heart” (2012)

Data wydania: 27 kwietnia 2012
Gatunek: Electropop
Produkcja: Diplo, Dr Luke i inni

Marina Diamandis (używającej wówczas pseudonimu scenicznego Marina & The Diamonds) zadebiutowała w 2010 albumem „The Family Jewels” – przemyślanym wydawnictwem indiepopowym o teatralnym charakterze. Na potrzeby jego następcy młoda artystka porzuciła pianino i kameralną atmosferę własnej sypialni na rzecz syntezatorów i modnego wówczas elektropopu, jakby chciała, by jej nazwisko figurowało na listach przebojów obok Rihanny, Lady Gagi czy Katy Perry. Opłaciło się, bo „Electra Heart” znalazło się na szczycie bestsellerów Wielkiej Brytanii. Na potrzeby wydawnictwa Diamandis stworzyła swoje anty-ego, na którą składają się różne nieszczęśliwe kobiety – zakompleksiona nastolatka, królowa piękności czy gospodyni domowa, a zdjęcia w różnych charakteryzacjach, głównie w peruce blond, wstawiała na Tumblra. Wiele się zmieniło od czasów MySpace’a i „The Family Jewels”, ale tematyka piosenek pozostała ta sama – niska samoocena i nienawiść do samej siebie.