Recenzja #121 Bee Gees – „Spirits Having Flown” (1979)

Data wydania: 5 lutego 1979
Gatunek: Disco, pop

W drugiej połowie lat 70. kiedy trwała epidemia disco bracia Gibb byli na szczycie – wyprodukowany przez nich soundtrack do „Gorączki sobotniej nocy” stał się muzycznym bestsellerem, a oni sami pisali dla innych artystów. Nagrywali też jako grupa – ich piętnasty studyjny album właśnie pochodzi z czasów apogeum muzycznej popularności Maurice’a, Barry’ego i Robina. 

Przynajmniej dwa razy spotkałam się z opinią, jakoby otwierające „Tragedy” jest najlepszą kompozycją w dorobku Bee Gees. Cóż, według mnie to jeden ze słabszych utworów na płycie – potrojone falsety muzyków w refrenie i sam ‘rockowy’ charakter kompozycji nie brzmią wybitnie. Dla kontrastu, zdziwiłam się, że „Living Together” nie było singlem, bo utwór jest bardziej rytmiczny, ale i pełen pretensji wokal Robina Gibba brzmi świetnie. W ucho wpadają też inne, z zamierzenia przeznaczone na parkiet piosenki „Search, Find” czy „Love You Inside Out”. Chociaż nie czuję się przez nie zachęcona do wyjścia na parkiet, to nie można im odmówić przebojowości i wdzięku tamtej ery.

Najmocniejszą stroną albumu są spokojniejsze melodie. Najlepszy kawałek i jedna z moich ulubionych kompozycji grupy, „Spirits (Having Flown)”, urzeka swoją delikatną perkusją, a bardziej podniosły refren ustępuje rozkosznej melodii na flecie. Ten kawałek ma w sobie jakąś magię i lekkość. Sympatią darzę też romantyczne „I’m Satisfied”, z wpadającym w ucho refrenem. Jednak im spokojniejsze są kompozycje, tym są słabsze. W singlu „Too Much Heaven” harmonie braci Gibb są jak miód na uszy… do tego stopnia, że sama kompozycja jest nieco przesłodzona. Na samym dole piramidy mojego gustu znajdują się najnudniejsze piosenki – trącące jazzem„Stop (Think Again)” i krótkie, nie pasujące do reszty „Until” zostawione na sam koniec.

Nie można zarzucić albumowi braku atmosfery lat 70.. Na „Spirits Having Flown” znalazły się przyjemne taneczne kompozycje i przytulane ballady, które idealnie oddają cekinowy klimat tamtych czasów, a pomimo trwającej w najlepsze gorączki disco, płyta czerpie dużo z muzyki soul, r’n’b czy funk. Falsety braci Gibb, chociaż czasem irytują, to mają w sobie urok. „Spirits Having Flown” to udany popowy album z lat 70., który mogę każdemu polecić.
Besty: „Spirits (Having Flown)”, „Living Together”, „I’m Satisfied”