Recenzja #118 Dawid Podsiadło – „Małomiasteczkowy” (2018)

Data wydania: 19 października 2018
Produkcja: Bartek Dziedzic
Gatunek: Indie pop

Z twórczością Dawida Podsiadło jestem trochę na bakier. Z jednej strony podobają mi się jego przebojowe single, a jednocześnie przysypiam na pozostałych kompozycjach, szczególnie tych anglojęzycznych. W takim bądź razie może się wydawać, że jego najnowszy album „Małomiasteczkowy” powstał z myślą o mnie, bo łączy on w sobie zabawę i ojczysty język. Czy rzeczywiście tak się stało?

A no, stało się. Trzecia studyjna płyta 25-latka z Dąbrowy Górniczej to świeże popowe granie okraszone w jego nietypowe teksty o miłości i zwyczajnym życiu. Niektórzy skrytykowali go za takie denne teksty, mi się jednak spodobało śpiewanie o zdejmowaniu warstw z dziewczyny i nie myciu rąk.

Jedyny utwór na płycie, który pomijam, to pierwsze „Cantate Tutti”. Ma ono jednostajny podkład i wokal puszczony od tyłu, co wprowadza słuchacza w zdumienie; ciekawy eksperyment muzyczny, ale można było go sobie darować. Od niego z każdym utworem robi się ciekawiej. W pogodnym „Dżinsie” Podsiadło opisuje swój związek, chociaż ciężko mi wywnioskować, czy on dalej istnieje, czy się skończył. Chociaż w radiowym hicie „Małomiasteczkowym” dalej irytuje mnie samplowany wokal muzyka przerobiony na syrenę, to nie można zaprzeczyć, że tekst wpada w ucho, a muzyczka przypominająca grę video wprawia ciało w podrygiwanie. Szczyt muzycznych możliwości został osiągnięty przy „Najnowszym klipie” oraz „Trofeach”. Ten pierwszy zaczyna się dość niepozornie teatralną zwrotką, później perkusja dodaje mu charakteru, a syntezator wysyła w inny wymiar. Drugi natomiast opisuje stosunek Dawida do sławy („W kraju nad Wisłą każdy mówi mi na Ty/a moje nazwisko to czytany głośno szyld”) i ma najbardziej przebojowy refren na płycie.

Druga połowa ponownie zaczyna się nieciekawie, bo od irytującej, memicznej piosenki „Nie ma fal”, od której boli głowa. Kontrastuje ona z następnym „Lisem”, który może i jest spokojny, ale aż chce się do niego zasypiać („Nocą do snu/kołyszę dźwięk/nikt nie oddycha obok mnie”). To nie jedyny melancholijny utwór na „Małomiasteczkowym”. Najbardziej emocjonalne „Nie kłami” wygrywa swoim szczerym tekstem i przepełnionym bólem wokalem Dawida. Beat w połączeniu ze wstawką „A ja mówię / oni mówią” wskazuje na hip-hopowe predyspozycje muzyka w utworze „Co mówimy?”. Album kończy pocieszna i beztroska „Matylda” (ukłon w stronę „Leona zawodowca”), która traktuje o poważnym temacie jakim jest internetowy hejt, ale Podsiadło opisuje go w błyskotliwy sposób („Atakuj, atakuj, mam to co dnia/cyfrowych cwaniaków już za dobrze znam […] klawiatur pan, a jego broń, to duży RAM”).

Miałam opory przed tą płytą, szczególnie że wszechobecne „Małomiasteczkowy” i „Nie ma fal” aż obrzydziły mi twórczość Podsiadło, a w pamięci wciąż miałam jego pierwszy krążek, do którego słuchanie mnie zmęczyło. Ten album okazał się być dla mnie miłym zaskoczeniem – jest przyjemny w odbiorze, teksty może nie górnolotne, ale zabawne, momentami jest też refleksyjnie. Płyta przypadła mi do gustu i już teraz wiem, że będę wracać do tych 10 9 piosenek, które Dawid Podsiadło napisał i zaśpiewał po polsku.
Besty: „Najnowszy klip”, „Nie kłami”, „Matylda”