Recenzja #141 Taylor Swift – „Lover” (2019)

Data wydania: 23 sierpnia 2019
Produkcja: Taylor Swift, Jack Antonoff, Louis Bell, Frank Dukes, Joel Little, Sounwave
Gatunek: Synthpop

Nie minęły niecałe dwa lata od premiery albumu „reputation”, a Taylor Swift po raz kolejny przypomniała o sobie słuchaczom na całym świecie. Amerykańska wokalistka, która przy poprzednim (udanym) krążku ukazała swoje badassowe oblicze i nastawienie, że nie da sobie w kaszę dmuchać, tym razem przemieniła się w cukierkową, zakochaną po uszy dziewczynę. Z tego co wyczytałam, jej trwający prawie trzy lata związek z aktorem Joe Alwynem jest najdłuższym w jej życiu i to on był inspiracją do napisania większości kompozycji na płycie. A utworów na „Lover” jest aż 18.

Nie wiele zostało po „starej Taylor” z ery „reputation”, jedynie zadziorne „Miss Americana and The Heartbreak Prince”, które brzmi jak odrzut z tamtego projektu (kawałek, który spodobał mi się od pierwszego przesłuchania). Tym razem artystka postawiła na mniej agresywne i bardziej sympatyczne brzmienia. Najmocniejsza strona albumu, to synthpopowe kompozycje będące ukłonem w stronę lat 80.. Chociaż w „The Archer” nie dzieje się za dużo, to piosenka ma swój odlotowy klimat, któremu ciężko nie ulec. Takim utworem nie pogardziłoby Chromatics. Nie mniej klimatyczne jest delikatne „False God” z saksofonowymi wstawkami, idealne na nocną przejażdżkę. „London Boy” nafaszerowane brytyjskimi nawiązaniami brzmi tak kiczowato, że aż wpada w ucho. Do moich faworytów zaliczam też zostawione na sam koniec rozmarzone „Daylight”. Chociaż „Afterglow” też miało potencjał, to kompozycja szybko staje się nudna.

Na „Lover” Swift powróciła też do korzeni wplatając w utwory gitarę akustyczną i rytmy country. Tytułowa kompozycja urzeka swoją beztroską i ciepłem, idealnie nada się na chłodne wieczory spędzone we dwoje. Fanom akustycznych ballad spodoba się „Soon You’ll Get Better” nagrane z grupą country Dixie Chicks. Nijako brzmią natomiast „Paper Rings”, do potupania nóżką (butem z ostrogą) oraz przekombinowane „Death By a Thousand Cuts”.

Największym minusem płyty są przeciętniaki, które zapychają album. Utwory takie jak „I Forgot That You Existed”, „Cornelia Street” czy „I Think He Knows” nie zostają w pamięci na długo i gdyby wykreślono je z listy utworów, „Lover” stałby się mniej męczącym albumem. “The Man” jest poprawnym kawałkiem, który mogłaby nagrać każda wokalistka oprócz Swift. A co z singlami “You Need To Calm Down” i “ME!”? Pierwszy dedykowany homofobom („Shade never made anybody less gay”) wpada w ucho i szkoda, że trwa tylko trzy minuty. Drugi natomiast to jeden z najgorszych utworów wydanych w 2019. Przesłodzona kolaboracja z Brendonem Urie z Panic! At the Disco brzmi jakby była nagrana na potrzeby filmu Disney’a, a że nie jest, to nie widzę żadnego innego powodu by powstała.

Miałam złe przeczucia co do „Lover”. Spodziewałam się krążka w gatunku bubblegum pop z radiowymi piosenkami i słodkimi wyznaniami miłosnymi. Swift po raz kolejny udowodniła, że nie specjalizuje się w płytkich piosenkach, szczególnie że wokalistka posiada duży talent literacki. Atutem albumu jest jego rozmarzona atmosfera i najchętniej wrócę do tych sennych, synthpopowych momentów. Dla równowagi, znalazło się tu tyle samo zbędnych kompozycji, które nie wyróżniają się niczym szczególnie. No i słuchanie osiemnastu utworów na raz męczy. W stosunku do „reputation”, mały krok do tyłu.
Besty: „The Archer”, „Miss Americana & The Heartbreak Prince”, “Daylight”